Dorian Yates, Mike Mentzer, Tom Platz to tylko nieliczne osoby ze światowej i złotej ery kulturystyki, którzy stosowali i wierzyli w trening do upadku mięśniowego. Uznawali, że zapewnia on maksymalny wysiłek (maximal effort), który tworzy maksymalną ilość nowych przyrostów mięśniowych.

Opiera się on na zwiększonej rekrutacji jednostek motorycznych na zmęczeniu. Twój układ nerwowy żeby sprostać dalszemu podnoszeniu ciężarów musi aktywować włókna szybko kurczliwe do pracy – posiadające największy potencjał do wzrostu siły i masy mięśniowej.

Badania naukowe udowodniły, że zwiększenie się poziomu kwasu mlekowego w mięśniach jest wyższe w seriach do upadku niż bez, a powoduje on wzrost domięśniowych czynników wzrostu.

Duża część badań pokazuje również, że osoby początkujące i niewytrenowane, nie potrzebują trening do “upadku”, by uzyskać wzrost mięśni i siły. Porównanie grup o podobnej, ogólnej objętości, z seriami do upadku i bez niego, przynosi bardzo podobne rezultaty wzrostowe.

Badania natomiast na grupach bardziej doświadczonych osób, pokazują że jest on skuteczniejszym factorem wzrostu.

Początkujące osoby i niewytrenowane przy braku odpowiedniej techniki, mogą o wiele szybciej doprowadzić do błędu w ruchu i kontuzji.

Stosowanie upadku przy bardzo złożonych i ciężkich bojach dla układu nerwowego i całego ciała jak ciężkie siady i martwy ciągu, może nie być najlepszym pomysłem.

Jeśli wiesz, że nie masz czasu na odpowiednią ilość snu, ciągle pracujesz a twoja dieta jest daleka od ideału to powinieneś ograniczyć używanie tej metody. Mięśnie rosną po treningu, a nie w jego trackie dzięki procesom regeneracyjnym.

Trening do “upadku” może być anaboliczny i skuteczny jeśli jest wykonywany oszczędnie, ale jest też kataboliczny jeśli jest używany zbyt często.

Używaj go w ostatniej serii w danym ćwiczeniu lub w dniu tylko nastawionym pod hipertrofię

Nie wszystkie ćwiczenia są dla tej metody przeznaczone

bibliografia: